LPG Ruhsata Geç İşletme Süreci

Son yıllarda benzine ve motorine gelen zamlarla birlikte LPG'li araç kullanımı farkedilir ölçüde artmış durumda. Ben de bu modaya uyan, yıl içerisinde hatırı sayılır kilometre yapan bir kullanıcı olarak, araç sahiplerindenim. Hatta aracımı alırken göz önünde bulundurduğum ilk ve en önemli nokta; motorunun LPG uyumluluğu olmuştu.
2015 yılının Temmuz ayında satın aldığım aracımı henüz 361 km kullandıktan sonra LPG taktırmak üzere servise götürdüm. Mengerler Bosch Car Yetkili Servisi'nde Prins marka bir kiti yağlama sistemi ile birlikte taktırdıktan sonra, aracın ruhsatına LPG'li olduğunu işletmeden 3 sene boyunca kullandım. Evrakları eksiksiz teslim almış olmama rağmen, o zamanki şartlar dahilinde fırsat bulup ilgilenemediğim için aracın muayene tarihi gelene kadar bu işlemi sürekli erteledim. Tabi şunu belirtmek gerekir; bu süre içerisinde hiç bir kaza, afet gibi bir duruma karışmamış olmam şanstı. Çünkü bu haliyle kaskosu geçersiz olan arabam için ciddi bir masraf ve ceza ile karşılaşabilirdim. Bu yüzden herkese tavsiyem şudur; aracınızda bu tarz bir değişiklik yaptığınız zaman yasal süre içerisinde gerekli işlemleri yerine getirin.

Muayene süremin bitmesine 15 gün kala LPG'yi ruhsata işletme sürecine başladım. İnternette farklı sitelerde, farklı uzmanlar tarafından bir çok şekilde tarif edilen süreçler var. Ama hiç biri benim yaşadığım süreci tam anlatmıyordu. Eksik ve yanlış bilgilerle dolu olan, ve birbirinin tekrarı olan bu süreçlerden tamamen farklı bir yol izlemem gerekti. Aşağıda adım adım anlattığım süreç aracına LPG taktırıp yasal süre boyunca ruhsata işletmemiş olan kullanıcılar içindir.

1- LPG kitinizi takan yetkili servise gidip evrakları yenilemek istediğinizi belirtiyorsunuz. Fatura ve uygunluk belgesi dışındaki evraklar yenileniyor. Bunun bedeli benim gittiğim yetkili serviste 120 TL + KDV idi. Ayrıca yeni yönetmeliğe göre, dolum ağzı benzin kapağının olduğu yerde olması gerekiyor. Daha önce ruhsatına LPG işletmiş olanlar muayenede sorun yaşamıyor. Ama sıfırdan LPG işletecek olanlarda dolum ağzı aşağıda olursa araç muayeneden geri çevriliyor. Kitin üzerinde dolum ağzı değişikliğinin maliyeti ise 420 TL +KDV. Yani gerekli evrakların yenilenmesi ve Lpg kitinin muayene için uygun hale getirilmesi toplam ; 708 TL.

2- Aracınızı muayeneye götürmeden önce Ek-1 belgesi hazırlatmanız gerekiyor. İnternette bununla ilgili çok bilgi var. Kimisi kendim hazırladım derken, kimisi sigortacıdam aldım diyor. Ben sigortacıdan bu belgeyi istediğimde artık hazırlamadıklarını söyledi. Bir arzuhalciye gittim ve o doldurup verdi. 2 adet Ek-1 belgesi için 10 TL ödedim.

3- Muayene adımına gitmeden önce " Egzoz Gazı Emisyon Ölçüm Raporu" almanız gerekiyor. Benim tavsiyem bunu dışardan yaptırıp gidin. Muayene istasyonunda çıkacak bir aksilikte müdahale etme şansınız olmayacaktır. Artık ruhsatlarada egzoz emisyon pulu yapıştırılmıyor. Size bir A-4 çıktısı veriyorlar. Bu işlem için de yetkili servise ödenmesi gereken tutar 55 TL.

4- Aracı muayene için Tüvtürk istasyonuna götürmeniz gerekiyor. Randevu alıp gitmeden önce aracınızın MTV, trafik cezası, geçiş ihlali gibi ödenmemiş borcu olmadığına dikkat edin. Tabi bir de zorunlu trafik sigortasının olması gerekiyor. Aksi durumlarda Tüvtürk sizi geri çevirecektir. Randevu saatinden yarım saat önce muhakkak orda olmaya dikkat edin. Orada geçireceğiniz süreye örnek olması açısından, benim randevum 14:45 idi. aracı 15:30 gibi muayeneye aldılar. 16:30' da aracı teslim almıştım. Bu arada muayene ücreti süresi geçmemiş otomobil için 226,56 TL.

5- Muayeneden sorunsuz geçtiğinizi varsayıyorum. Şimdi ilçe emniyet müdürlüğüne gitmeniz gerekiyor. Aracınızda ki teknik değişikliği 30 gün içerisinde bildirmediğiniz için ceza ödemeniz gerekiyor. Bu kesilen cezayı istediğiniz zaman ödeyebilirsiniz. Ama cezayı kestirip " TRAFİK İDARİ PARA CEZASI KARAR TUTANAĞI" yazan kağıdınız olmadan ruhsata işletmeniz mümkün değil. Oradaki trafik şubede bulunan memur arkadaşlara gecikmiş LPG işlemi yapacağınızı söylerseniz, içlerinden biri ceza belgenizi hemen kesecektir. Bazı ilçe emniyet müdürlükleri bu işlemi randevusuz yapmıyorlarmış. Ben garanti olsun diye randevu alıp gittim. Bu linke tıklayarak randevu alabilirsiniz. Genellikle akşam üstü 16:00 civarı randevu saatleri açılıyor. Ayrıca ruhsat, LPG faturası, ehliyet ve nüfus kağıdı gerekli olan evraklar. Kesilen ceza 108 TL. Ben aynı gün ödedim 81 TL olarak tahsil ettiler. Ödemeyi de internet vergi dairesi üzerinden beyana dayalı şekilde yapabilirsiniz. Belge numarasını girdiğiniz zaman ceza çıkıyor hemen.

6- Şimdi sona geldik; ruhsatı yenileme işlemine. Bunun için artık notere gitmeniz gerekiyor. Önceden ilçe emniyet müdürlüklerince yapılan işlem artık noter tarafından yapılıyor. Noterler işlemi yapmaya yeni başlamışlar. Bu sebeple bazıları henüz sistemi kullanmayı bilmiyormuş. Benim ilk gittiğim noter bu sebeple işlemi yapamadı. Başka bir notere gidip işlemi yaptırabildim. Hazırladığınız bütün evrakları, kimliğinizin aslını ve fotokopisini notere verip işlemlerinizi yaptırıyorsunuz. Sonra bilgiler işlenince "Baş Katip"e gidip imzalatıyorsunuz. Daha sonra vezneye işlem için 138 TL ödemeniz gerekiyor. Tekrar "Baş Katip"e giderek yeni ruhsatınızı alıyorsunuz. Artık ruhsatlar tek yaprak olduğu için sizden iki yaprağıda alıp karşılık olarak tek yaprak veriyorlar. Bu yüzden muayene raporunuzu kaybetmeyin. Bazı noterler muayene raporu ve LPG faturasının orjinalini isteyebiliyormuş, kabul etmeyin ve onlara fotokopisini verin, orjinali sizde kalsın.

Ve geçmiş olsun! Bu uzun işlemler sonucunda aracınızın ruhsatı yenilenmiş oluyor. Şimdiden herkese kolay gelsin, kazasız sürüşler...

Maliyet Tablosu:

1- EVRAK YENİLEME VE LPG DOLUM AĞZI DEĞİŞİKLİĞİ: 708 TL
2- EK-1 BELGESİ : 10 TL
3- EGZOZ GAZI EMİSYON ÖLÇÜMÜ : 55 TL
4- TÜVTÜRK MUAYENE: 226,56 TL
5- TEKNİK DEĞİŞİKLİĞİ GEÇ BİLDİRME TRAFİK CEZASI: 108 TL
6- NOTER RUHSAT YENİLEME: 138 TL

TOPLAM: 1.245,56 TL

Not: Bütün bu süreç boyunca arzuhalciden, notere; tüvtürk personelinden, memurlara kadar herkes sizi sinir edecektir. Ama sabırlı olun. Bu işlemleri yapbilmek için onlara ihtiyacınız var. Sakin kalıp işlemlerin bitmesini bekleyin ve görevini düzgün yapmayan insanları Allah'a havale edin.

Futbol Yorumculuğu

Üzerine bu kadar fazla görüş bildirilen, bu kadar farklı bakış açılarıyla sevilen ve eleştirilen bir spor dalı daha yoktur. Tabii ki futboldan bahsediyorum. Kimilerine göre insanları uyutmak için kullanılan bir afyon, kimilerine göre insanları birleştiren bir araç, kimilerine göre sadece spor, bazılarına göre ise 22 kişinin bir topun peşinde 90 dakika koştuğu sonrasında onlarca kişinin üzerine saatlerce konuştuğu gereksiz bir aktivite. Kadın, erkek, çocuk, genç, yaşlı, zengin, fakir… her yaştan, her kesimden takipçisi olan, gelişmelerini bütün dünyanın konuştuğu büyük bir "Pazar"futbol artık.

Futbolcusundan, teknik direktöründen, kulüplerinden, malzemelerinden, kulüp çalışanlarından, futbol stadyumlarından, yayınlarından, yayın sonrası teknik analizlerinden; kısacası içerisinde barındırdığı her şeyden milyonlarca para kazandıran, çok büyük bir sanayi artık futbol.

İşin teknik ve taktik tarafı bir yana, maç önceleri ve sonrasında yapılan yorumların bile ayrı bir piyasa oluşturduğu zamandayız. Televizyon yayınları dışında Youtube kanalları aracılığıyla başlayan internet yayıncılığınında devreye girmesiyle bu işi bilen bilmeyen yüzlerce uzman barındıran bir piyasa var artık.

Eski futbolcular, eski hakemler, eski yöneticiler, menajerler,  takım muhabirleri( ki artık hepsi birer amigo gibi konuşuyor), kanal yöneticileri… hepsi birer uzman, hepsi birer futbol dahisi. Bütün vaktini takımla birlikte geçiren, antrenmanların tamamını canlı izleyen, analizler yapan teknik ekibin kararlarını her yönüyle eleştiren, işi biraz daha ileri götürüp karakter analizleri yaparak, kişilerin özel yaşamları hakkında dahi ileri geri konuşmaktan geri durmayan yorumcuları barındıran formatların reyting oranlarının yükselmesi ile futbol yorumculuğu ve programları başka bir boyut almış durumda.

Peki biz izleyiciler olarak ne istiyoruz? Tabii ki her formatın izleyicisi ve seveni var. eğer bu soru üzerinden gidilirse doğruyu bulmaktan ziyade reyting oranlarını yükseltmekle kalırız. Peki doğru para kazandırmıyorsa ne yapmalı? 

Uzun vade için konuşursak doğrunun para kazandırdığını herkes kabul edecektir. NTVSPOR'un ilk gününden kapanışına kadar ki süreç incelenirse bu durum daha net bir şekilde farkedilir. Bugün ve yarından vazgeçip bütün bir geleceği korumaksa amaç izleyici ne istiyor yerine izleyiciye ne vermeliyiz sorusuyla yayın yapılırsa futbolun en küflü tarafı çürümeden kurtulmuş olabilir.

Habercilik ve yorumculuk arasında ki farklar göz önüne alınıp, haber yaparken yorumcu gibi davranılmazsa, yorum yapan kişiler iyi birer haberci/moderator ile kontrol altında tutulursa daha kaliteli ve doğru programlar ortaya çıkacaktır. Belki de futbolumuzu istediğimiz başarılara götürecek adımlardan en önemlisi de bu olacaktır.

Bu doğrulta iki profil incelemek istiyorum. Ali Ece ve Erbatur Ergenekon.

Şu an 40'lı yaşlara yaklaşmış veya devirmiş futbol yorumcularının içerisinde genel yorumcu sayısına oranla çok az iyi eğitimli ve kültürlü insan var, maalesef çok az. Yada maalesef biz bu kadarını ekranlarda görebiliyoruz. Bunların tek hobisi futbol olmamakla birlikte ikinci bir dili çok rahat konuşuyor olmaları, dünyayı ve dünya halklarını tanıyor olmaları ile farklı bakış açıları futbola renk katmakta. Onların futbol sohbetleri sizi bazen orta çağ klasik eserlerine, bazen bir köşede unutulmuş bir romana, ya da üzerinde durulmamış bir spor olayına götürüp, futbolun merkezinde insan ve insani duyguların olduğunu hatırlamanızı sağlıyor. Bir maçta atılan güzel bir golü, bir şarkının nakaratına benzetebildikleri gibi, kaçırılan net bir fırsatı güzel bir tabloda ki renklendirmeyle de anlatabiliyorlar. Futbolun içine sanatı katarak algı seviyenizi ve işin bir top peşinde koşmak diye anlatılan olaydan biraz daha fazlası olduğunu ispatlar nitelikte yorumlar yapabiliyorlar.

Işte Ali Ece bunlardan biri, belki de en önemlisi. Net olarak tuttuğu takımı belirtmiş olmasına rağmen, herkes tarafından sevilmiş biri. Taraftar olduğunu gizlemeyerek, rakiplerine de saygısını elden bırakmayarak işin zevkli tarafını oluşturan en büyük parçanın doğru rekabet olduğunu en iyi anlatan isimlerden.

Ofsayt, yok ayağı geride, vücut önde, top tam çizgiyi geçmemiş, bu açıdan görmek zor, hakem yanlış yerde, oyuncu art niyetli, elini neresine koyacak adam, niyeti topla oynamak… gibi olmuş bitmiş değiştirilemeyecek kararlar üzerine saatlerce konuşan, argoyu mümkün olduğunca kullanarak rtük kurallarını zorlayan, konuştukları anlattıkları olayların içerisinde insan olduğunu unutan yorumculardan sıkılan izleyici için iyi bir kaçamak noktası Ali Ece.

Pozisyonlar konuşulmasın mı, görüşler belirtilmesin mi, Ali Ece yapmıyor mu… evet Ali Ece yapıyor. Ve yapılmalı tabii ki bunlarda. Ama görüşünü belirtir konuyu kapatırsın. Takımın kazanmasını, kaybetmesini oyuncuların karakteri yerine işin teknik tarafına dayandırıp yorumlar yaparsın. Kazanmaktaki güzelliğin rakibin kaybetmiş olması olmadığını, kaybetmekte bile güzel şeyler olabileciğini anlatırsın. Sanatla süslersin, hikayeleştirirsin. Al sana reyting. Ali Ece gibiler bunu yapıyor.

Erbatur Ergenekon'da ilk ekranlarda görülmeye başlandığında hadi bakalım dedirtti. Yusuf Kenan Çalık, Erbatur Ergenekon, İsmail Şenol gibi isimler spor ekranına yeni bir soluk getirecek diye heyecanlandırdılar. Yusuf ve İsmail aynı yolda devam etse de Erbatur biraz duraklama döneminde sanki. Hem de aralarında en umut veren olmasına rağmen. Çalıştığı kanalın içerisine girdiği sürecinde bunda etkisi olduğunu atlamamak lazım tabi. Ama asıl sorun birlikte program yaptığı abileri sanki…

Birlikte program yaptığı veya yapacağı kişileri seçemiyor olabilir. Ama örnek alacağı, benzeyeceği kişileri seçebilir sanki. Biz yeni bir Ali Ece performansı beklerken iş biraz Mehmet Ayan'la karışık Serdar Ali Çelikler olmaz umarım…

Hadi Erbatur kanalının yeni yapılanmasıyla birlikte sende silkelen ve kendine gel. Eyyam yapan, iddialı sözlerle izleyiciyi kışkırtan, bir pozisyona takılıp papağan gibi aynı şeyleri tekrarlayan yorumcu yeteri kadar var. Eski futbolcuların da bu işi yaptığını düşünürsek bu tip yorumcu zaten hep olacak. Sen bize lazımsın. Futbol asla sadece futbol değildir diyebilmek için sana ve senin gibilere olduğunuz gibi ihtiyacımız var…

Murat Kosova, Yiğiter Uluğ, Ercan Taner, İsmail Şenol, Yusuf Kenan Çalık, Ali Ece, Kaan Kural, Emrah Kayalıoğlu, Mert Aydın, Bağış Erten, Nebil Evren… aklıma gelen diğer spor yorumcuları, moderatörler. Spor ekranı bunlarla güzel Erbatur. Sende bunlardan feyz al lütfen..!

ÇOCUKLAR = GELECEK

Böyle bir “Dünya” ya çocuk getirmek doğru mu?

Hem de sonuna kadar!

İnsanoğlunun hırsı ve acımasızlığı yaşadığımız gezegeni mahvediyor olabilir. Ama bu gezegeni kurtaracak olan yine insanoğludur…

Bugün doğan her bebek yarının kurtarıcısıdır… dünyanın umududur… çekilen bunca sıkıntının ileride anlamlı bir hal alabilmesi için, umutlarımızın tekrar yeşermesi için yeni bireylere her zaman ihtiyaç vardır.

Bize düşen bizim genlerimizi taşısın veya taşımasın, bu bireylerin doğru yetişmesine yardımcı olmaktır. En basit toplum kuralından, en felsefik hayat duruşuna kadar bildiğimiz her şeyi “doğru” bir şekilde yeni nesillere aktarmaktır.

·        Yerlere çöp atmayan çocuk, büyüyünce doğayı sever, korur!

·         Kendinden güçsüz olan da dahil etrafına saygı gösteren çocuk; büyüyünce savaş çıkarmaz!

·         Anlattığı dinlenen çocuk; büyüyünce anlatılanları dinler!

·         Ödev, okul bilinci olan çocuk; büyüyünce etik sahibi olur!

Böyle bir “Dünya”ya çocuk getirilir yani. Ama bu dünyanın mevcut şartlarına uygun büyütülmemelidir…..

01.03.2016

Biten bir sezonun ardından...

Bir sezon daha hayal kırıklığıyla sonlanırken, elde kalan “Liverpool intikamı” nın bile dindirmeye yetemeyeceği acılarla  dolu yüreklerimiz...

Takım çok iyi giderken, “Bilic’e rağmen şampiyon olacağız galiba “ derken, üst üste gelen  puan kayıpları;  gençliğin bayramını içermesine rağmen Mayıs ayını zehir etti bjk li gençlere ve tüm bjk li kalplere. Nasıl oldu veya neden oldu kısmını Ali, Metin, Feyyaz, Feli İbo, Oktay, Nouma, Ali Cansun, Ahmet Dursun, Ali Eren, Baki gibi kalbini ve beynini takım için hala yormakta olan işin uzmanlarına bırakırken, işin takıma ve hocaya küfüre dönüşmesi kısmını biz taraftarların daha iyi anlatabileceğini düşünüyorum.

Durum çok net ve kısa anlatılabilecek bir halde aslında. Biz taraftarız. Beşiktaş taraftarı. Ortamlarda kupalarıyla, galibiyetleriyle değil; adamlığıyla, duruşuyla fark yaratan, rakip UEFA kupasını almışken bile karizması daha fazla olan taraftarlarız. Yani bizim derdimiz başarı veya başarısızlık değil. Bizim derdimiz ruh! Tek derdim var benim; gönlümü verdiğim takımın formasını giyen adamların sahada ruhlarıyla var olması. Profesyonel sporcu olmanın getirdiği sorumluluğu taşıyarak kendine iyi bakması, dikkatli olması, mücadele etmesi…

Daha uzun bir anlatımla;

Soğuktan donmanın mümkün olduğu Brugge maçına iki buçuk saat önce stada girip, ayaklarımı 1 gün boyunca hissetmemek değil beni düzen. Beni üzen; Tolganın çıkıp o topu alamıyor olması, Gökhan’ın pas verip gol olmasını sağlamak yerine, gol atıp kahraman olmaya çalışması, Necip’in saçma sapan top kaybedip mağlubiyete tuz biber ekmesi, Olcay’ın rakibi takip edememesi, gerektiğinde faulü yapıp durduramaması. Bütün bir takımın 70 bin kişilik baskıya rağmen sıradan bir takıma karşı pozisyon yaratamıyor olması. Tamam bazı isimleri oldukları halleriyle kabul ediyorum. Ama ; Münch gibi soldan asist yapamıyorsa da, Baki gibi defansta geçilmez olmasını; İlhan, Ahmet, Pascal gibi geleni çerçeveye sokamıyorsa da, Metin, Ali, Feyyaz gibi futbolu şiire dönüştüremiyorsa da; Fazlı gibi formanın yere düşmesine engel olmasını bekliyorduk sadece. Çocuklarıma 3-0 lık Barça galibiyeti kadar, vücudunun altı ve üstü ayrı oynayan Mills’e atılan tokatı da anlatmayı planlayan benim için; içinde ruh ve mücadele olan birkaç basit hareketti bütün beklediğim.

Rakip saha içinde kaosa girmiş, futbolcular dağılmışken, Emre kırmızı karta doğru giderken onu tutup oradan uzaklaştırarak insanlık ödülüne aday olması değil , “fuck you” nun Türkiye’de başına neler açabileceğini biliyor olması ve bu lafı rastgele herkese savurmamasıydı Gökhan Töre’den beklediğim.

Hazır rakip dağılmışken daha baskılı oyun planlarını gözden geçirmek yerine, rakip oyuncularla ve kulübeyle gereksiz dalaşan ve kendi takımını da frenleyen Biliç, Brugge maçından sonra Tolga’ya sahip çıkarak değil, zar zor bulunan golün ardından Atiba!yı oyuna sokup, rakibi orta sahada durdurmayı düşünerek göstermeliydi iyi bir hoca olduğunu. Yoksa Tolga’nın hala neden doğru yere aut atışını vuramıyor olması, kalesini terk etmiyor oluşu falan Biliç’le alakalı değil ve bu saatten sonrada değiştirilemez biliyoruz zaten. Ama o dönen topu kesebilecek adamların sahada değil kulübede olması Biliç’in cevaplaması gereken bir soru. Kerim, Oğuzhan, Atınç, Cenk Tosun gibi bir çok ismin durumu, sorulabilecekler isimli başlıkta ayrıca incelenmesi gerekenlerden.

Hiçbir derbiyi kazanamamak değil problem. Problem, o derbilerde takımdan beklenen direnç ve mücadelenin olmaması. Galatarasay ilk defa yenmedi bizi sonda olmayacak, derbinin keyfide sonucunun hiçbir şekilde sürpriz olmayışıdır, bunu da biliyoruz. Ama İsmail’in oyuna sonradana girip Burak Yılmaz’ı pozisyon sonuna kadar kovalamıyor oluşu açıklanamaz bir durumdur. Ve yediğimizden golden çok, gözlerimizin şahit olduğu o görüntünün hayal kırıklığı kalmıştır aklımızda ve yüreğimizde.

Olcay’ın müthiş bir sol veya sağ ayağı olmadığını biz de biliyoruz. Ama tek sorunu bitiriciliği ve iki mücadelelerde güçsüz oluşu olan bu adamın bunu hala geliştiremiyor oluşunu kabul edemiyoruz.

Motta’dan Caner Erkin performansı beklemiyoruz zaten, ama yine de insan sol bekinden sezonda 3-4 asist istemek zorunda kalıyor günümüz futbolunda.

Sabri’nin bile gol attığı bu ligde Serdar’ın da bir iki gol atıp katkı yapmasını beklemiyor değil insan.

Rakip stoperler maç kurtarıyor, Ersan duran topta ofsayta düşüyor diye hiç isyan etmedik koca sezon…

Bütün rakipler çözmüş; iki önlibero , Sosa, sağ stoper, Motta ve Demba Ba adam markajına alındığı zaman oyun kurma işi Ersan’ın ayağına kalıyor. Ersan’da topu orta çizgiye kadar sürüp Olcay ve Demba Ba’nın arasına yüksek top atıp rakibe veriyor topu. Topun Ersan’da kalması sorun değil de Ersan’ın topu hala doğru yere atamıyor oluşu kapleri kırıyor biraz…

Mustafa Pektemek gol demek değil eyvallah Güntekin Onay’ında onay verdiği bir durum bu. Ama Mustafa Pektemek demek ikili mücadelelerin hepsinde yerde kalıyor demek de olmamalı…

Toparlamak gerekirse, aslında sizden istediğimiz puan ve gol rekoruyla şampiyon olmanız değil. Bu hakemlerle bunun mümkün olmadığını biliyoruz zaten. Ama arkadaşlar biraz daha dikkatli ve mücadeleci ruh bu gönüllerin görmek istediği görüntüdür. Ve bu taraftarın sonuna kadar hak ettiği bir durumdur.

Size edilen küfürlerin fiillerinin, öznelerinin ve sıfatlarının size hissedilen duygularla hiçbir alakası olmadığını bilmeniz gerekir. Ama bu cümleler dışında isyanımızı kısa ve net biçimde dışa vurmasının bu kadar hayal kırıklığını yaşamış bu insanlar için başka bir yolu da yoktur... Yapılan hareketler ve söylenen sözler sonuna kadar yanlıştır, ama bunca hayal kırıklığı içerisnde başka bir yolu da bulunamamaktadır içimizdeki isyanı dışa vurmanın …

Ne zaman şampiyonluk diye bağırsak/ Kursağımızda kalıyor/ Söylesene bize hoca / Takım niye oynamıyor…

Müthiş bir isyandır bu beste ama işe yaramamaktadır.

Çoğunuzun farkında olmadığı besteleri dinlerken gözleri dolan insanlardan bahsediyorum. Kulaklıkla sahaya çıkıp enteresan şarkılarla motive olan adamların Beşiktaş’ta başarılı olmasının imkânı yoktur. Taraftar;  Skor ne olursa olsun, maç sonunda yumruklar havada “Gün doğdu...” diye başladığında tribünler o yumruğun sahada rakibe inen bir atağa dönüşmesini bekler… “Haydi kalk ayağa yürü güneşe” diye ısınmaya başlatılır takımı, “sen benim her gece efkarım” diye karşılanır, üçlüyle maçın başlama düdüğünü geçilir. Gerek yoktur senin kulaklığındaki değişik şarkılara. Sen kendini tribüne bıraktığın an tribün seni yönlendirecektir zaten. O zaman “YENİLSEN DE YENSEN DE TARAFTARIN SENİNLE!” diye inleyecektir bütün stat…

Yani futbolcu dostum; yeteneğinin ve gücünün bittiği yerde aklını ve kalbini kullanmanı bekliyoruz senden. Söylesene çok şey mi istiyoruz…

20.05.2015

Bugünler, yarınlar...

Bugünler nasıl mı?

Geçiş dönemini yaşayan, şansı kendisinden önceki iki nesilden daha az olan insanlarız.

Dünya çatırdıyor.

Doğası bozuluyor, insanı bozuluyor…

Savaşlar tekrarlanıyor, ve düzen; değiştirilmek için yerle bir ediliyor. 

Aynı sebepler ve farklı kişiler ekseninde daha yıkıcı ve daha kanlı yeni savaşlar kapımızda.

İnsanlar dini, dili, ırkı ve en garip olarak yaşadığı toprakların altında bulunan doğal zenginlikleri için ölüyor, öldürüyor…

Ekonominin altı üstüne gelmiş durumda. Zengin daha zengin, fakir daha fakir ve hepsi mutsuz! Orta direk mi? artık öyle bir sınıf yok. Kredi kartı borcunun asgarisini ödeyebilen insan var. bunların artık ortak bir noktası var; hepsi sistemden şikayet ediyorlar, kendi oluşturdukları düzeni ve sistemi beğenmiyorlar…

Kaosun ortasında yaşamaya çalışıyoruz. Ufak şeylere sevinip, küçük acılara ağlıyoruz.

Çünkü farkındayız; ufaklar büyüklerin habercisi…

Daha çok gülecek, çok ağlayacağız..!

01.03.2016 / SALI 22:53

Madem öyle yazayım bari!

Yazmaya karar verdim. Sanırım 5426.kez bu kararı veriyorum. Ortaokul ve lise zamanlarında kompozisyon ödevlerindeki başarılı yazılarımdan sonra hocalarımın pardon öğretmenlerimin

– böyle takıntılı öğretmenler vardı. “Çocuğum burası cami değil öğretmenim ben” diyen. Hatta bir TV dizisinde epey klişe olmuş bir repliğe dönüşmüştü. “Hoca camide” diye kızardı Afet isimli idealist bir öğretmen hanım. O zamanlar saçma bulurdum “ha hoca ha öğretmen, nedir yani, niye takılıyorsunuz ki” derdim KENDİ KENDİME. Henüz bu tarz çıkışların öğretmenlere yüksek sesle yapılamadığı zamanlardan bahsediyorum. İlkokul bitince öğretmenler hoca olurdu. Yani önlükten takım elbiseye geçmek kadar afili bir durumdu ders anlatan insana öğretmenim yerine hocam demek. Takım elbise giymişim, kravat takmışım, saçlarda yarım kilo jöle, pantolonumun ütüsü jilet, ayakkabılarımda kendimi görüyorum, annemin emeğini babamın parasını dış görünüme yatırmışım iki kuruş büyüleyici özellik eklenir diye, parmak kaldırıp öğretmenim desem olurmuydu hiç. Bunun yerine “hocam bir bakarmısın” daha karizmatikti sanki. Lakin şimdi durum değişti. Düşününce üzerine ulan öğretmen işte, öğreten adam sen ne diye hoca falan diye kısaltıp kalın ünlülerin bozgununa uğratıyorsun güzelim mesleğin adını. Bir de muallim var mesela, bunu kullanmak hiç aklıma gelmedi. O daha çok yaşlıların kullandığı bir terimdi sanki. Eski olduğu için değil de onlara yakıştığı için. Mesela şöyle 50 li yaşları devirebilirsem aile eşrafından genç biri öğreten insan olursa eğer o zaman ona muallim derim. Sanki muallim tek başına eksik gibi, onu muallim bey oğlum ya da kızım gibi zengin tamlamaya çevirmek gerekiyormuş gibi bir hissiyat var içimde. Bu hissiyat hala var! İnternete baktım şöyle bir galiba Afet Hoca haklı. Hoca camide öğretmen okulda olurmuş. Eş anlamlısı muallimmiş. Neyse bu çizgi arası çok uzadı.-

Benim yazmaya olan yeteneğimi övdükleri çok olmuştu. Benden yüksek not alan ama benim kadar övgü içeren cümle duymayan arkadaşlar vardı hatta. Sanırım kaliteli yazarların toplumda sevilip beğenilmesine rağmen az para kazanıyor, hayatlarını daha basit yaşıyor olmaları da buna benzer bir durum. Daha iyi yazdığımı hissettiriyorlar, ama notlarıma yansıtmıyorlardı. Belki de şımarırım diye düşünmüşlerdir. Ya da kompozisyon yazmadığım zamanlarda ne yapıyorsam artık, iyi kompozisyon yazmam bile iyi not almama yetmiyordu.

Sonra gençlik dönemlerinde aşk mektupları ve aşk şiirleri, dünya sorunları ve atasözleri üzerine yazılan kompozisyonların yerini almaya başladı. Bunlarda da başarılı denebilecek bir ün yaratmıştım kendi çevremde. Hem bu yolla gönlünü çaldığım birkaç kız arkadaşım olmuş, hem de birkaç dostun aşkını sevdikleri kişiye anlatmalarında epey yardımcı olmuştum. İtiraf ediyorum bazen mektup yazdırmak isteyen kişi ve yazılan kişinin şiirle olan ilişkisine bakıp Ümit Yaşar Oğuzcan, İbrahim Sadri gibi aşk adamlarının şiirleri üzerinde küçük oynamalarla insanlara pazarladığımda olmuştu. Hatta bir keresinde İbrahim Sadri’nin “Sen İçerdeyken Ben” şiirini sen yokken ben diye çevirip eski bir aşkın küllerini tekrar alevlendirmiştim. Teşekkürler İbrahim ağabey…  

Gençlikten erişkinliğe geçerken bu tarz işlerde benim gözümde ve gönlümde otorite olabilecek biriyle birkaç yazımı paylaşmıştım o da çok beğenip devam etmem gerektiğini söylemişti. Ama sanki o bana onu dememişte sanki yazma boş ver demiş gibi ben bıraktım o gün yazmayı. Bana hep bu olur. Eğer bir işte yeterince iyi olduğum kanısına varırsam işte o an başlar benim için gerileme ve hatta yıkılma dönemi. Futbol, basketbol başarılı ve iddialı olduğum sporlardı. Ne zamanki gerçekten yeteneğim olduğunu anladım o gün bitti benim için ikisi de. Yazmakta böyle oldu.

Bir şeyin bendeki gelişimi benim onu iyi yapıp yapamadığıma ikna olmama kadar maalesef. Aslında tam o an vites arttırıp devam etsem belki de şu an hobileriyle para kazanan insanlardan olabilirdim. Gerçi şu anki durumumdan da memnunum. En nihayetinde hayatımı isteklerime göre şekillendirebildim şu ana kadar. İstediğim kadınla istediğime yakın standartlarda evlendim –bu standartlara yakın olmak bile önemli. Bu durumla ilgili detaylı bir yazı yazmayı planlıyorum- iyi bir işim, huzurlu bir evim, ödeyebileceğim kadar borcum, görüşebileceğim kadar arkadaşım var. Mutluyum vesselam.

Şimdi tekrar yazmaya karar verdim. Sevgili eşim sürekli artık ona bir şeyler yazmadığımdan şikâyet ediyor, demek ki diyorum yazdıklarım etkileyiciymiş, en azından beni seven insanlar için. -Eşim çalıntı aşk şiirleri ve sevgi sözcükleriyle kandırılamayacak insanlardan bu arada.- Bu şikâyetlerde beni yazmaya teşvik eden önemli bir unsur oldu. Ama en önemli sebebim şudur; insanlar artık dinlemiyorlar. Eskiden muhabbetler monolog veya diyalog gibi geçerdi. Bir şekilde karşındaki seni dinlerdi. Ya hep dinler bir şey söylemezdi, ya da dinler sonra konuşur ama dinlerdi. Şimdi koro şeklinde herkes konuşuyor kimse kimseyi dinlemiyor. Konuştuğun konuya göre sürekli bir muhalefet etme isteği de ayrı bir sorun. Devlet yönetimindeki muhalefet eksiği herkes tarafından o kadar hissediliyor ki, insanlar hayatın her anında muhalefet ederek bu boşluğu doldurmaya çalışıyorlar sanki. Sonra diyorum ki; tamam bu insanlar dinlemiyor bende yazıya dökeyim içimdekileri saçma da olsa, ama insanlar okumuyor da aynı zamanda. İşte bu aklıma gelince biraz duraksıyorum şu an bile. Şimdi fark ediyorum ki insanlar, en azından şu an dinlemeyenleri, eskiden de okumuyorlardı ki. Yani benim yazdıklarımı okuyacak insanlar beni dinleyecek olan insanlar. Kafamı karıştırıyor bu tipler…

Pazarlamada önemli bir konudur hedef kitleyi doğru belirlemek. Bende düşüncelerimin, içimden geçenlerin hedef kitlesini okuyan ve dinleyen insanlar olara belirleyip bu karamsarlığı dağıtmış bulunmaktayım. Artık ne kalem dayanır bana ne kâğıt gibi bir his var içimde. Allah’ım yazmak istediğim o kadar çok konu var ki! Siyaset, spor, aşk, evlilik, iş ve bütün boş işler… Kelimelerimden çekeceğiniz var J

Not: uzun zaman sonra yazmaya karar verip bir şeyler yazmaya başlayınca sonunu toparlamakta zor oldu ama yazmanın zevkini hissettiren güzel bir duygu yarattı içimde.

18.05.2015 16:40